BESTE SPORTVRIENDEN,

Vorige zondag nam ik deel aan één van mijn lievelingswedstrijden : LES 4 CIMES DU PAYS DE HERVE .
Deze wedstrijd over 33 km wordt elk jaar op de tweede zondag van november georganiseerd in Battice en omgeving. Het was zondag reeds de 18de editie, vorig jaar telde men er 886 aankomsten, wat een nieuw record was, dit jaar waren er 910!. En dit voor een loodzware wedstrijd waarin de hellingen elkaar snel opvolgen en de wind steeds vrij spel heeft in het open landschap.

Dit evenement is werkelijk een unicum: een team organisatoren dat met hart en ziel aan de organisatie werkt en tot doel heeft dat de atleten het zo goed mogelijk naar hun zin hebben ; een team van 300 enthousiaste vrijwilligers, een schitterend parcours, goede bevooraading, gratis inschrijving, gratis massage, gratis uitslag, unieke kilometeraanduiding (men kan steeds het reliëf voor de volgende kilometers zien !) en iedereen dezelfde beloning : een broodmaaltijd met streekproducten .

De atleten weten dit naar waarde te schatten en daardoor groeit deze wedstrijd nog steeds, dit in tegenstelling tot vele andere dergelijke organisaties, waar het deelnemersaantal zakt, in zoverre dat er de laatste jaren al enkele marathonorganisatoren noodgedwongen moesten stoppen wegens gebrek aan interesse.
In Battice daarentegen heb ik dan ook nog nooit een woord van kritiek gehoord van de deelnemers. Velen keren dan ook jaar na jaar terug.

Ik leerde de wedstrijd kennen door mijn broer: hij nam voor het eerst deel in 1993 en vertelde met zoveel geestdrift over de "4 Cimes" dat het niet snel genoeg november 1994 kon zijn voor mij. Het werd mijn eerste deelname en kon deze direkt met een overwinning afsluiten nadat ik de nederlandse marathonloper René Stam ( PB 2u17) makkelijk kon verslaan. 
Het jaar nadien stond ik opnieuw aan de start; die zondag was de warmste novemberdag van de eeuw, maar ondanks een temperatuur van 23 à 24°C kon ik mijn overwinning hernieuwen en bleef slechts 9 seconden boven het omlooprecord van Eddy Hellebuyck.

Een nieuwe uitdaging was toen geboren : ik wilde als eerste 3 overwinningen behalen en tevens het record van Hellebuyck (1u52'45" gelopen in 1991) scherper stellen. In 1998 stond ik voor de derde maal aan de start en 1 u 51'56" later was ik in mijn opzet geslaagd : een derde zege en het record van Eddy met 49" scherper gesteld. Dit op 38 jarige leeftijd !
Na afloop kreeg ik in de zaal van de organisatoren en de andere deelnemers spontaan een staande ovatie voor mijn prestatie, het was de eerste en laatste maal dat mij zoiets overkwam; zoiets pakte mij, het was zeker één van mijn mooiste momenten uit mijn atletiekloopbaan.

Het jaar nadien hield mijn toemalige club Bonheiden AK zijn jaarlijkse veldloop net op dezelfde dag als de "4 Cimes",en nam ik noodgedwongen deel in Bonheiden maar mijn hart was in het Land van Herve. Spijtig want dat jaar finischte mijn broer op 45 jarige leeftijd tweede achter Bart De Berge (RCG) in 2u03'21". Mits wat meeval hadden er twee De Vochten op het podium gestaan !

In 2000 zou ik voor het eerst kunnen deelnemen als veteraan; ik liep nu terug bij Atletiekvereniging Zuiderkempen, maar een blessure aan mijn achillespees maakte die nieuwe deelname onverantwoord. Een operatie volgde in december 2000. Het herstel verliep zeer moeizaam en de edities van 2001 en 2002 gingen dus aan mijn neus voorbij. Vorig jaar vergezelde ik mijn vriend Roger Cremer op de fiets; het deed toch wel pijn dat ik geen deel kon uitmaken van het lange kleurrijke loperslint dat zich door het mooie landschap slingerde.

Maar half april dit jaar kon ik plots terug trainen: de pijn aan mijn achillespees verdween na enkele weken, en op 7 september (mijn verjaardag) kon ik terug mijn eerste halve marathon sinds zeer lang lopen. Het werd een groot succes: meteen Belgisch kampioen bij de veteranen en vijfde in de totale uitslag, de beste senioren moest ik niet eens zover laten gaan.
Nu had ik nog twee maanden tijd om de "4 Cimes" voor te bereiden, ik dreef de kilometers op, maar heuveltraining durfde ik toch niet meteen te doen omdat dit toch te belastend zou geweest zijn voor mijn gevoelige pezen.
De definitieve beslissing over mijn deelname te Battice liet ik afhangen van het resultaat in de halve marathon van Herve twee weken voor de "4 Cimes". Deze halve marathon is de ideale voorbereiding. Ik eindigde tweede achter Didier Job, maar vond wel dat ik goed gelopen had. Ik liep vlot, bergop was het wel iets minder maar viel nooit stil en ik recupereerde snel.
De beslissing was nu genomen : na vier jaar afwezigheid kon ik eindelijk nog eens starten in Battice. De laatste weken verliep alles zeer vlot op training. Dinsdag deed ik mijn laatste kwaliteitstraining: in de voormiddag liep ik een tempoloop over 18 km en 's avonds op de piste : 5 maal 200m - 200m - 400m en dat ging zeer vlotjes. Mijn moreel kon niet meer stuk, nu was het afbouwen tot zondag!

Woensdagmorgen bij het ontwaken voelde ik keelpijn, het was toch niet waar zeker ! Ik suste mijn geweten: normaal duurt een banale verkoudheid drie dagen. Jammer genoeg brak ze pas goed door op vrijdag. Als atleet zijn de mogelijkheden om geneesmiddelen te nemen erg beperkt.
Woensdag en donderdag had ik telkens 45 minuten gejogd en zelfs dit ging zeer slecht: mijn hartslag was 10 slagen hoger dan gewoonlijk en ik had bovendien een rotgevoel ! Vrijdag voelde ik me gewoonweg te ellendig om ook maar één meter te lopen. Zaterdagochtend ging het nog niet beter, maar nu moest ik toch wel een half uurtje lopen. Weer vlotte het van geen kanten !

Ik wilde echter de handdoek niet op voorhand gooien, misschien viel het allemaal wel best mee. Zaterdag in de late namiddag vertrokken mijn ploegmaat Gille Coeckelbergs en ik naar Battice. Het zou Gille zijn eerste deelname worden en ik wou hem de laatste kilometer van het parcours tonen (dit is tevens de eerste km, maar dan in omgekeerde richting).Gille was direkt onder de indruk, de aankomstlijn is namelijk getrokken op de top van de Crête de Bouxhmont (te vergelijken met de Muur van Hoei).
Daarna reden we naar het naburige Charneux waar we zouden overnachten. De vier stichter-organisatoren : Fernand Marechal, Guy Pirlet, Bernard Viaene en Michel Dropsy brachten ons een bezoek en we dronken samen een glas op de goede afloop. Na een lekkere spaghetti gingen we reeds vroeg slapen. We zouden immers al onze krachten nodig hebben.
We sliepen goed en mijn verkoudheid was beter maar echter nog niet gedaan. Na het ontbijt gingen we een beetje wandelen; het had lichtjes gevroren maar het beloofde een mooie dag te worden. Er was 13°C voorspeld en veel zon. We reden om 10 uur naar de start die om 11 uur zou gegeven worden.

Het was eindelijk zover : ik zou voor de vierde maal starten aan de drieëndertig kilometer lange tocht die ons langsheen de mooiste plekjes van het Land van Herve zou brengen. In de drie vorige edities was ik er telkens van in de start vanonder gemuisd, het waren drie solovluchten van 33 km. Wat zou de wedstrijd van vandaag brengen ? Het was al jaren geleden dat ik deelnam aan een dergelijk zware opdracht en in hoeverre had mijn verkoudheid mijn reserves aangetast ?Vandaag had ik wel erg veel twijfels. Maar winnen was toch de bedoeling en ik zou me zeker niet zomaar gewonnen geven.

Als naar gewoonte liet ik me in de eerste honderden meters (die sterk dalen) naar beneden vallen en het was enkel Bernard Simonet, de winnaar van 1990 en 1993, die kon of wilde volgen. Na 1 km passeerden we in 2'42"3, jawel u leest het goed en de km-borden staan wel degelijk juist.
Misschien had ik met Bernard wel de ideale vluchtgezel getroffen. Hij heeft immers onlangs nog de wedstrijd "Les Crêtes Hulpoises" gewonnen, een lastige natuurloop over 16,7 km. Na 3 km moest er voor het eerst geklommen worden en oei: geen macht in de benen. Maar niet getreurd: we namen afstand van de achtervolgers en ik kon Bernard makkelijk volgen. Ik had echter teveel kledij aan, de zon scheen en we hadden rugwind, een singlet ware ideaal geweest, maar ik wilde vooral geen koude lucht op mijn borst krijgen. Maar een lichaam afkoelen kost ook veel energie en ik begon dan ook enorm te transpireren. Na 5 km ongeveer kregen we de eerste cime voor de voeten (Croix de Charneux) en Bernard Simonet moest reeds afhaken. Ik besloot om op mijn eigen ritme door te gaan. Ik had een slap gevoel maar de wedstrijd viel reeds vroeg in een goede plooi voor mij en dacht : "als ik niet gek doe wordt het misschien een gemakkelijke zege".

Bernard bleef nog enkele kilometers op een dertigtal meters hangen alvorens hij helemaal begaf. Na 10 km kwam ik door in 31'53"5. Ik kreeg reeds dorst. Een veeg teken want ik wist immers dat je vochtbalans bij een verkoudheid uit evenwicht raakt en had op voorhand extra veel gedronken. Dit had echter niet geholpen. Gelukkig was er ongeveer elke 4 km een drankpost voorzien en ik dronk dan ook telkens een half bekertje water.

Na 16 km wachtte de 2de cime, (Cime de Mortroux) en aai dat ging slecht, ik raakte amper boven! En zeggen dat de koers eigenlijk pas na 21 km begint, en hoopte dan ook dat ik er een beetje zou doorkomen. Vanaf kilometer 17 volgden er vier relatief makkelijke kilometers. De volgwagens kwamen met goed nieuws: Bernard Simonet volgde samen met Olivier Pierron op 1'30". 

Vanaf 21 km (1u11'23") moet er hoofdzakelijk geklommen worden en dit steeds met tegenwind ! Die laatste 12 km is niet voor doetjes.
Het was jammer genoeg een illusie dat ik dacht dat de derde cime misschien makkelijker zou gaan. Het werd duidelijk dat mijn verkoudheid me erg veel krachten gekost had.
Op de top van de Cime de Mauhin, na 22,5 km kwam men mij plots melden dat Olivier Pierron mijn voorsprong gehalveerd had. Met nog meer dan 10 km te lopen telde ik nog amper 45" voorsprong op iemand die ontketend was en de overwinning rook. Vier weken geleden had Olivier, die in het naburige Verviers woont, de Marathon van Hoei gewonnen na een solotocht in 2u25'. Nu volgde een stuk vals plat met de wind pal op de neus.Men riep mij toe dat ik nog 30 seconden voorsprong telde. Ik kreeg het bijzonder kwaad, vroeg aan toevallige fietsers hun drinkbus: een erg veeg teken. Een gevoel van slapte overviel mij, ik dacht dat ik bewusteloos ging vallen. De camionette van de regionale TV reed nu constant voor mij. Met veel gevoel voor drama bleef de camaralens op mij gericht.
Overdrijven doe ik helemaal niet want Fernand Marechal , die de wedstrijd per auto volgde, vertelde me achteraf dat hij nooit gedacht had dat ik het einde zou halen toen hij me zo zag afzien op een achttal kilometer voor het einde. Ja, het was leiden maar vooral lijden.

Er waren zoals eerder gezegd nu nog acht kilometer te lopen en ik had nog 20 seconden voorsprong. Ik begon tegen mezelf in te praten: dat ik van de duizend deelnemers toch nog in de rianste uitgangspositie op de overwining zat (kwestie van steeds positief blijven denken)! Vanaf nu zou ik voor elke seconde vechten. Maar ja: de Cime de Transpineu na 29 km met daaraan nog een stuk vals plat van 1,5 km aangeplakt (de wind waait daar altijd krachtig tegen !), en dan nog die laatste 800 meter, de "Mur de Bouxhmont" ! Het venijn zit in de staart. Ik zag mezelf al in mijn gedachte op de lijn geklopt worden.

Nu kwamen er terug enkele lichte afdalingen, en probeerde wat snelheid te maken, maar de wind die volop op mijn uitgeputte lichaam blies belette dit.De regionale TV had geen behoefte meer om mooie beelden te maken van vele honderden lopers die verspreid over de heuvels liepen. Ze bleven als een aasgier bij mij en het moment dat hun regionale ster mij zou voorbijsteken mocht zeker en vast niet gemist worden.

Mijn kwaadste moment leek echter stilaan voorbij, maar wat zijn 20 secondjes in een selectieve finale en na zovele zware kilometers. Er waren nu nog 5 kilometer te lopen, en de 4de en laatste cime, de Cime de Transpineu moest beklommen worden. In de eerste bocht keek ik voor de allereerste maal om naar mijn tegenstander: ik had nog amper 60 meter voor. Kalm blijven en zeker niet panikeren was de boodschap. Ik moest nog krachten sparen om de laatste kilometers bij Olivier Pierron te kunnen blijven. Aan het kapelletje van Transpineu gekomen was het steile gedeelte van de klim voorbij. Nu kwam het gevreesde lange stuk vals plat, en ja hoor : dit jaar stond de wind ook daar weeral fors tegen. Olivier kwam nu wel erg dicht opzetten.

Op de top kon hij echter net niet aansluiten, maar voelde zijn hete adem in mijn nek. Nu volgde een scherpe bocht naar links, we kregen rugwind en het ging in dalende lijn: dit speelde in mijn voordeel! Komaan nu moest ik direkt tempo maken, en absoluut terug verder uitlopen, want mijn voorsprong stelde haast niets meer voor!
Zeker gezien de laatste zware klim naar de aankomst toe die nog op ons wachtte!
Mijn voorlaatste kilometer liep ik in 3'16"7 en ja, Olivier verloor nu terrein. Achthonderd meter nog ! Ik keek om en had een voorsprong van 60 meter aan de voet van de Muur van Bouxhmont, dat moest volstaan. De begeleiders van Olivier moedigden hem nu luidkeels aan, maar ook hij was leeg gestreden en kon geen meter meer goed maken. 

Ondertussen zag ik reeds de aankomstboog, nog honderd loodzware meters en mijn vierde zege op vier deelnames was een feit. 
Toen ik onder luid applaus de aankomstlijn passeerde, had ik nog amper de kracht om mijn armen in de lucht te steken. Ik kreeg direkt na de aankomst een ruiker bloemen toegestopt.De 29 jarige Olivier Pierron telde uiteindelijk slechts 14" achterstand.

Mijn eindtijd was 1u56'48": mijn slechtste tijd van de vier deelnames en 4'52" trager dan mijn wedstrijdrecord uit 1998. Toch was ik best tevreden gezien de persoonlijke omstandigheden. Ik verpulverde wel het wedstrijdrecord bij de veteranen, dat reeds sinds 1989 op naam stond van de sympathieke Brit Brain Heywood met een tijd van 1u59'41". Brain die elk jaar deelneemt won dit jaar in de veteranen II catogorie (26e plaats met een tijd van 2u14'58").

Na de aankomst werd ik direkt geintervieuwd door de regionale TV en pers. Ik recupereerde snel, mede door de heerlijke warme thee die ons na de aankomst door de organisatie werd aangeboden. De overige deelnemers kwamen nu druppelgewijs over de aankomst. Veteraan Henri Herbet (2u01'30) eindigde verrassend derde. Hij had Bernard Simonet (ook een veteraan notabene) de vierde plaats afgesnoept. Bernard, die de eerste 5 km samen met mij liep, verloor nog bijna 8' (2u04'30").
Als vijfde eindigde Wouter Hamelinck (RCG) in 2u07'29", hij was vorig jaar met zijn 20 jaar de jongste winnaar ooit, maar ja, het ene jaar is het andere niet. Dat weet ikzelf best ook en nu telde hij 10'41" achterstand.

Clubgenoot Gille Coeckelbergs eindigde elfde (2u12'01") en was best tevreden met het eindresultaat van zijn eerste deelname. We besloten om direkt te gaan douchen. Het heerlijke warme water deed onze spieren deugd. Daarna gingen we onze casse-croûte nuttigen en spoelden deze door met een heerlijke Val Dieu.

Toen gingen we terug naar de aankomst kijken; de speaker was nog steeds enthousiast commentaar aan het leveren. 
We zagen hoe na 4u20'30" op de 910de plaats de man met de mooie naam: Lambros Karagiannakis als laatste de eindmeet bereikte, we spaarden ons applaus niet want hij was net als de andere 909 atletes en atleten een winnaar. 

De organisatoren en hun medewerkers waren tevreden. Ze werden eens temeer beloond voor hun onbeperkte inspanningen om ons atleten een onvergetelijke dag te bezorgen. Ik wil dan ook bij deze Bernard, Michel, Guy, Fernand en de 300 vrijwilligers uit naam van alle atleten bedanken (ik meen wel dat ik dit mag doen). Vele organisatoren die tegenwoordig zelfs de pretentie hebben om €8 of meer inschrijvingsgeld vragen voor hun wedstrijd zouden in Battice nog heel veel kunnen leren. 

Na de aankomst van de laatste deelnemer duurde het niet lang vooralleer de uitslag klaar was, en mochten de winnaars van de verschilende categoriën hun trofee ontvangen uit handen van Burgemeester Smets en de Schepen van sport van de stad Herve.

Moe maar voldaan keerden we toen huiswaarts, weer enkele mooie ervaringen rijker en we maakten reeds plannen voor de deelname van volgend jaar. 

Vandaag en gisteren liep ik niet, want ik ben wel heel diep in de reserves gegaan en moet absoluut herstellen. De volgende dagen ga ik echter de training hervatten en vervolgens deelnemen aan enkele veldlopen.

Hopelijk heb ik jullie niet veveeld met mijn lang verhaal maar de volgende weken zal er over de veldlopen niet zoveel te vertellen vallen.

PAMARES "LES 4 CIMES DU PAYS DE HERVE. 
1986 BRIAN HEYWOOD (GB) 
1987 JAN SEBILLE 
1988 STEVE SURRITGE (GB)
1989 CLIFF COOK (GB)
1990 BERNARD SIMONET
1991 EDDY HELLEBUYCK
1992 ANDRE MALHERBE
1993 BERNARD SIMONET
1994 PETER DE VOCHT
1995 PETER DE VOCHT
1996 ERIC GEROME
1997 KLAUS SEIFFERT (D)
1998 PETER DE VOCHT
1999 BART DE BERGE
2000 BART DE BERGE
2001 JOSE ISTACE
2002 WOUTER HAMELINCK
2003 PETER DE VOCHT

DE 22 SNELSTE TIJDEN:
1. PETER DE VOCHT 1u 51' 56" (98)
2. EDDY HELLEBUYCK 1u 52' 45" (91)
3. ERIC GEROME 1u 53' 44" (96)
4. BERNARD SIMONET 1u 54' 53" (91)
5. RENE STAM (NL) 1u 55' 22" (94)
6. ROBERT ZARADSKI 1u 55' 36" (94)
7. BART DE BERGE 1u 55' 38" (99)
8. JOSE ISTACE 1u 55' 44" (01)
9. ANDRE MALHERBE 1u 55' 45" (91)
10. PETER SMITH (GB) 1u 55' 49" (91)
11. PETER HERMANS 1u 56' 10" (91)
12. STEVE SURRITGE (GB) 1u 56' 50" (88)
CLIFF COOK (GB) 1u 56' 50" (89)
14. OLIVIER PIERRON 1u 57' 02" (03)
15. KLAUS SEIFFERT (D) 1u 57' 40" (97)
16. MARC VANDERLINDEN 1u 57' 57" (94)
17. JAN SEBILLE 1u 58' 34" (87)
18. ANTONIO GUERREIRO 1u 58' 40" (89)
19. GERDY ROOSE 1u 59' 06" (92)
RALPH BOSTEN 1u 59' 06" (90)
21. JAN DEBELDER 1u 59' 07" (87)
22. BRIAN HEYWOOD (GB) 1u 59' 14" (86)

Sportieve groeten, en tot ziens.
Peter De Vocht.