Vijftigste van Vincent eindigt te vroeg (Patrick Delait)

Harry Vincent (58) uit Geleen draait zijn hand niet om voor een marathon meer of minder. Gistermiddag nam de voormalige politieagent in de Mergelland Marathon voor de vijftigste keer de start in een wedstrijd over de klassieke afstand.

ATLETIEK Dat hij er na amper 23 kilometer de brui aan zou geven had hij niet ingecalculeerd. "Het draaide niet vandaag. Veel te warm. Doorgaan zou zelfmoord zijn'. Geen teken van nervositeit te bespeuren bij Vincent en zijn entourage een halfuurtje voor het startschot. Zoonlief die pa gaat volgen op de mountainbike en tot de tanden toe bewapend is met bidons draait lusteloos rondjes rond de ouderlijke wagen.

Moeder de vrouw drentelt wat verveeld rond. Het loodzware parkoers dat wacht en het ongunstige marathonweer - tien graden te warm - lijken hen amper te deren. Vergeleken met de monstertochten die Vincent eerder voltooide, is de Mergellandmarathon dan ook maar klein bier.

"Ik loop marathons sinds 1976, maar pas de laatste jaren heb ik resoluut gekozen voor het zware werk. Als je je beste tijden niet meer kunt verbeteren, moet je een andere uitdaging zoeken'. Zoals de Seven Sisters marathon in Zuidwest Engeland waar Vincent in de laatste zeven kilometer nog zeven krijtrotsen moest verhapstukken of de gevaarlijke Swisse Alpine, die leidt over steile en glibberige keienpaadjes.

Vincent bewaart er onvergetelijke herinneringen aan. Het kan verkeren in het leven. Voor zijn dertigste is er niets dat er op wijst dat Vincent ooit loopschoenen zal aantrekken, laat staan marathons lopen. Tot hij op consultatie moet bij zijn bedrijfsarts. "Die heeft me flink op mijn donder gegeven, omdat ik veel te vet was. Meer dan honderd kilo woog ik toen. Mijn bloeddruk was veel te hoog en ook mijn cholesterolgehalte kon niet meer door de beugel. Ik ben dan voorzichtig beginnen lopen, eerst nog van lantaarnpaal tot lantaarnpaal, maar al gauw kreeg ik de smaak te pakken.'

Als leidraad voor het marathonwerk raadpleegt Vincent al jarenlang de trainingsschema's van de Limburgse loopgoeroe Gene Janssen. Zo'n kilometertje of honderd loopt hij in topweken. Meer dan genoeg om zelfs de zwaarste marathons op een verantwoorde manier uit te lopen. Ja, ook de Mergelland Marathon. Dat trainingsschema's geen garantie op succes bieden, wordt even over halfweg bewezen als Vincent bij de uitvallers gesignaleerd wordt.

Eerst is er nog ongeloof. Een vent die alpenreuzen en krijtrotsen bedwongen heeft, laat zich toch niet kisten door een paar Zuid-Limburgse bulten? Daarna is er twijfel. Zou alle heisa rond zijn marathonjubileum de man toch niet te nerveus gemaakt hebben?

Aan de finish geeft Vincent met pilsje in de hand zelf tekst en uitleg over zijn onverwachte opgave. "Het liep voor geen meter vandaag. Omdat het zo heet is, ben ik nochtans voorzichtig vertrokken. Die verdomde Daalhemerweg heeft me vandaag genekt. Ik recupereerde niet meer en dan weet je dat je kunt inpakken.'

Veel meer woorden wil de Gelener daar niet aan vuil maken. Liever praat hij over de mooie dingen des levens zoals zijn ontmoeting met looplegende Emile Zatopek. "Toen ik in 1978 de marathon van New York liep, was Emile Zatopek daar eregast. Ik moest en zou een handtekening van hem hebben. Omdat ik geen papiertje bij de hand had, vroeg ik hem een dollarbiljet te signeren. Zatopek bekeek me vreemd en weigerde. Iemand van het organisatiecomité die ons toevallig opgemerkt had, zei me dat het schrijven op bankbiljetten in Zatopeks land Tsjechoslowakije strafbaar was, maar dat hij wel wilde bemiddelen. Gelukkig ging Zatopek toen wel door de knieën en steekt er nu tussen mijn archieven nog steeds een dollarbiljet met de handtekening van één van de beste lopers aller tijden.'

maandag, 11 september 2000