De Mergellandmarathon 2002 (Gerard Heijnen, Didam)
Waarom loop je een marathon, werd mij vooraf al vaak gevraagd tijdens
trainingen? Mijn antwoord was dat het een weddenschap betrof uit 1990. In dat
jaar liepen wij met Oostduitse voetbalvrienden de Halve van Leiden, ongetraind.
Na afloop ( met een bakkie op) riep ik dat de Hele nog wel even kon wachten tot
ik vijftig zou worden. Het komend jaar is het zover en dus moest het dit jaar
gebeuren. Omdat het me niets leek om 's avonds in het donker te trainen, plande
ik een marathon drie weken na mijn zomervakantie, zodat de piek van de
trainingsarbeid ook goed in de vrije tijd opgevangen kon worden. De keuze viel
op 8 september en "dus" Meersen, dat in zuid Limburg bleek te liggen.
De consequenties bleken pas veel later.
De voorbereiding aan de hand van internetschema's was goed. Ik kon mij redelijk
aan de voorgeschreven afstanden etc houden en hier in het Montferland hebben we
ook heuvels, dus dat zit wel goed, dacht ik.
Ook de weersvoorspellingen zagen er goed uit: niet te warm met kans op een bui.
De eerste vijf kilometer ging goed: rustig aan, niet te hard van start; nog geen
12 km/uur, de snelheid waarmee ik ook de lange duurloopjes deed. Ik mikte op een
eindtijd van zo'n 3,30 a 4,00. Vooral ook goed drinken, 2x een extra bidon mee
genomen naast de drinkposten.
Na een km of 12 a 15 begon ik toch zware benen te krijgen. Ik informeerde eens
bij een medeloper, hoe hij het had? "Ook heel zwaar", antwoordde de
man (een Belg uit de buurt). Hij had al aan aantal marathons gedaan met een PR
van 3.17, maar was nu aan de 25 km race bezig ter voorbereiding op een race over
30 km later die maand.
Oei, dacht ik, als hij het ook al zo zwaar heeft met zo'n eindtijd, dan ga ik
zeker te hard. Een beetje gas terug dus. Dat het nodig was, bleek dan ook al
rond de 25 km: Bij elk klimmetje (die ook veel langer en hoger bleken dat bij
ons in de buurt) gingen de benen meer pijn doen. Met name na de passage van de
markt, in de lange klim naar het vliegveld en na Waterval, heb ik
verschrikkelijk afgezien. Maar ja, weddenschap is weddenschap, en als ik deze
niet uit zou lopen moest ik toch weer voor een andere.
Na 32 km kreeg ik weer moraal, dank zij de veelvuldige aanmoedigingen en douches
onderweg. Vanaf km 35 kwam ik een lotgenoot tegen, die al aan zijn
zesenvijftigste marathon bezig was! Ook hij had het gehad, maar liep door. Het
tempo zal gezakt zijn tot onder de 9/u, maar de finish zouden wij op tijd halen.
Ruim op tijd zelfs: 4.18! Voor mij een PR, waar ik trots op ben. Zeker toen
later nog bleek dat zo'n 35% uit de wedstrijd is gestapt.
Volgend jaar weer, is nu natuurlijk de vraag? Ik wil er nog even over nadenken.
Enne….Waarom moet de Mergellandmarathon blijven? Omdat het de zwaarste van
Nederland is, natuurlijk.
Organisatie, heel hartelijk bedankt! Ik vond het professioneel voor elkaar: de
km-afstanden, de drinkposten enz. Ook het publiek werkte fantastisch mee,
alhoewel de uitnodigende borden:"Grimbergen van het vat" natuurlijk
wel even binnengezet hadden kunnen worden.
Ik zal zuinig zijn op mijn medaille.
Gerard Heijnen, Didam