De Mergellandmarathon 2002 (Gerard Heijnen, Didam)

Waarom loop je een marathon, werd mij vooraf al vaak gevraagd tijdens trainingen? Mijn antwoord was dat het een weddenschap betrof uit 1990. In dat jaar liepen wij met Oostduitse voetbalvrienden de Halve van Leiden, ongetraind. Na afloop ( met een bakkie op) riep ik dat de Hele nog wel even kon wachten tot ik vijftig zou worden. Het komend jaar is het zover en dus moest het dit jaar gebeuren. Omdat het me niets leek om 's avonds in het donker te trainen, plande ik een marathon drie weken na mijn zomervakantie, zodat de piek van de trainingsarbeid ook goed in de vrije tijd opgevangen kon worden. De keuze viel op 8 september en "dus" Meersen, dat in zuid Limburg bleek te liggen. De consequenties bleken pas veel later.
De voorbereiding aan de hand van internetschema's was goed. Ik kon mij redelijk aan de voorgeschreven afstanden etc houden en hier in het Montferland hebben we ook heuvels, dus dat zit wel goed, dacht ik.
Ook de weersvoorspellingen zagen er goed uit: niet te warm met kans op een bui.
De eerste vijf kilometer ging goed: rustig aan, niet te hard van start; nog geen 12 km/uur, de snelheid waarmee ik ook de lange duurloopjes deed. Ik mikte op een eindtijd van zo'n 3,30 a 4,00. Vooral ook goed drinken, 2x een extra bidon mee genomen naast de drinkposten.
Na een km of 12 a 15 begon ik toch zware benen te krijgen. Ik informeerde eens bij een medeloper, hoe hij het had? "Ook heel zwaar", antwoordde de man (een Belg uit de buurt). Hij had al aan aantal marathons gedaan met een PR van 3.17, maar was nu aan de 25 km race bezig ter voorbereiding op een race over 30 km later die maand.
Oei, dacht ik, als hij het ook al zo zwaar heeft met zo'n eindtijd, dan ga ik zeker te hard. Een beetje gas terug dus. Dat het nodig was, bleek dan ook al rond de 25 km: Bij elk klimmetje (die ook veel langer en hoger bleken dat bij ons in de buurt) gingen de benen meer pijn doen. Met name na de passage van de markt, in de lange klim naar het vliegveld en na Waterval, heb ik verschrikkelijk afgezien. Maar ja, weddenschap is weddenschap, en als ik deze niet uit zou lopen moest ik toch weer voor een andere.
Na 32 km kreeg ik weer moraal, dank zij de veelvuldige aanmoedigingen en douches onderweg. Vanaf km 35 kwam ik een lotgenoot tegen, die al aan zijn zesenvijftigste marathon bezig was! Ook hij had het gehad, maar liep door. Het tempo zal gezakt zijn tot onder de 9/u, maar de finish zouden wij op tijd halen. Ruim op tijd zelfs: 4.18! Voor mij een PR, waar ik trots op ben. Zeker toen later nog bleek dat zo'n 35% uit de wedstrijd is gestapt.
Volgend jaar weer, is nu natuurlijk de vraag? Ik wil er nog even over nadenken.
Enne….Waarom moet de Mergellandmarathon blijven? Omdat het de zwaarste van Nederland is, natuurlijk.
Organisatie, heel hartelijk bedankt! Ik vond het professioneel voor elkaar: de km-afstanden, de drinkposten enz. Ook het publiek werkte fantastisch mee, alhoewel de uitnodigende borden:"Grimbergen van het vat" natuurlijk wel even binnengezet hadden kunnen worden.
Ik zal zuinig zijn op mijn medaille.
Gerard Heijnen, Didam