Mergelland Marathon. Hoe warm het was en hoe ver?
Wat een geweeklaag voor, in en na de Mergelland Marathon. net alsof een pietsje geoefende loper niet weet dat de afstand 42,195 km is en dat bij warm weer een of meerder tandjes lager geschakeld moet worden De medische adviseurs van de organisatie bestaande uit de cracks Harm Kuipers en Gène Janssen hebben dan ook terecht gesteld dat geweten kon worden dat met een rustig duurloop tempo gelopen moest worden en dat allerlei PR pogingen zouden stranden. Kortom lekker zonnebaden, genieten van het landschap, lol hebben in de ambiance en lekker in beweging. Maar ook voor mij makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn een historie van warme marathons waar ik heb moeten stoppen of meer dan gewoon heb afgezien stemt tot nadenken. Een kleine bloemlezing van deze deuken in mijn ego:
Over het leed wat ik heb gezien zwijg ik stil maar wel met bewondering voor het doorzettingsvermogen van sommigen. De hoogte-dieptepunten verhalen na afloop waren weer van uitzonderlijke schoonheid. Zeker toen wij met het DSM Runningteam bij de Chinees (met Hoegaarde) via het buffet nieuwe krachten en sommige zelfs driedubbel krachten opdeden. Een in dubbele betekenis fraaie dag met een fraai team.
ja,ja....wat moeten we daar nog over vertellen. Het was verschrikkelijk warm en daardoor ook erg zwaar, zelfs al had ik hem als training beschouwd. Vooraf had ik met Frank Dzeja afgesproken om aan 5`/km te lopen en dus rond de 3u30` te finishen. Vanaf de start zaten we gelijk in een goed tempo. We liepen in blokjes van ± 24 min per 5 km. Dat bleef ook zo tot de 30e km (2u23`).Vanaf de 28e km wist Frank niet goed wat te doen bij de 30e km. Stoppen of doorgaan?. Luister naar je lichaam vertrouwde ik hem toe. Dit heeft hij voortreffelijk gedaan vertelde hij me achteraf. Bij de 30e km ging ik dus mijn eigen tempo lopen daar de 4`50`` die we tot dan gelopen hadden mij eigenlijk te traag was. Ik voelde mijn lijf pijn doen door de LSD training. Na drinkpauze bij de 30e km zag ik dat Josje Brouwer 200m voor mij uitliep. Peter Stijns begeleide hem met de fiets en pendelde tussen ons tweeën om wat water te bedelen. Bij de 32e km liep ik zogezegd erop en erover. Niet verwonderlijk na de glansprestatie die hij een week eerder in Almere ten toon gespreid had tijdens de triatlon. Het begon intussen ook bij mij lekker te draaien.(tempo 4`30`/km).Bij de 35e km ging ik nog een stapje sneller en schakelde over naar 4`20``/km.De 37e km naderde en ik kreeg Piet Thomassen in het vizier die door z`n boezemvriend Jos Verboort begeleid werd. Piet wenste me in het voorbijlopen succes en sterkte toe. Had ik ook wel nodig. Want ook ondanks de vele (elke) pauzes aan de drinkposten begon het zwaar te worden. Het blijft tenslotte toch een marathon. Bij de laatste controlepost werd me nageroepen dat ik in 19e stelling liep.In de verte zag ik dat er iemand goed begeleid werd, maar dat ze stil stonden en de atleet in kwestie aan het stretchen was. De trein vertrok iets later weer om ±200m verder opnieuw te stoppen. Ik naderde alsmaar sneller op de man voor mij en in laatste instantie, toen ik nog maar 20 m van hem verwijderd was, merkte ik dat het onze Jo was. Ik wist niet wat ik zag en nog minder wat ik moest denken. Hij had me voor de wedstrijd wel gezegd dat hij zich niet optimaal voelde, wat verkouden en verstopt. Maar wat een ongelofelijke dreun moest hij wel niet gehad hebben? Ik dierf niet te stoppen uit angst zelf niet meer op gang te komen. Uiteindelijk wees de klok 3u18`32``aan.Jeannine kwam me onmiddellijk na de finish ongerust vragen waar Jo en de rest van de bende waren. Ik deed mijn verhaal. Ze zegde mij dat ik zeker was moeten stoppen om Jo mee te nemen naar de meet. Nu 2 dagen na de wedstrijd moet ik haar eigenlijk gelijk geven. De wroeging is er. We zijn ten slotte een team...en voor mij was het enkel een training om straks in Keulen goed voor de dag te komen. Bij deze Jo....Je hebt wat van me tegoed, waarom niet in Keulen....
Uiteindelijk ben ik een tevreden man zonder enige stramheid of iets dergelijks te voelen twee dagen na datum. Merci Oda en Jeannine voor de goede begeleiding,....ik heb jullie niet gezien tijdens de run !!! (Grapje) Bedankt voor de teambuilding achteraf bij de goede vriend....laat ons dit zeker blijven.
Tot in Hasselt allemaal en loop ze, Jeannine en Marc. marc.quadflieg@skynet.be
Nu weet je wat ik vorig jaar heb doorgemaakt, alleen lijkt me jouw ervaring nog een graadje erger. Mijn tussentijden waren : 20'07"-40'47"-ca. 61 min ( ca. 40 sec verloren vanwege diarree, daarna opgelucht en zeer fris verder) - 1uur 21'03" - 1uur 42'36" - 2uur 02'49" - 2uur 23'41" -.
Waarom ben je zo hard gestart als je de hele week met je gezondheid sukkelt ???
Ik heb gekozen voor een zeer ervaren loper als Harrie Driessen, die bovendien nog in het bezit was van een goede haas (Ger Bodelier). De Brakkeberg af kreeg ik het voor het eerst mogelijk en bij de Geulhermermolen lichte krampscheuten. Even wat gas teruggenomen en het ging weer. Flink geschrokken van Wil Thimister, maar zelf nog hartstikke fris. Ik durf bij km. 37 toch niet te versnellen vanwege slechte ervaringen in het verleden en omdat de plaatsen eigenlijk al vastliggen. Ik ga ook nog goed de klinkenberg op en af, maar na de draai krijg ik toch een klap (zeer warm hier met de zon in de rug).Na de hele marathon constant 4min-4min15/km te hebben gelopen moet ik terug naar ca 4min45, maar het tempo blijft er redelijk in en mijn marathon kan niet meer kapot. Ik ben zelfs 7 sec sneller dan vorig jaar na een eindsprintje en zal waarschijnlijk de enige zijn, maar dat zegt net zoveel over mijn marathon vorig jaar als over die dit jaar. Ja Jo, een marathon blijft onvoorspelbaar en zeker deze. En te hard vertrekken zegt ook niet alles, want vorig jaar vertrok ik zeker niet te hard en kreeg toch een enorme klap. Jij vertrok zoals gewoonlijk wel te hard en kwam toch goed binnen. Mijn volgende is Vise-Maastricht, want die heb ik dit jaar gemist vanwege vakantie. Rotterdam of zo trekt mij niet, omdat ik toch geen pr meer kan lopen (2uur29) en ik dan liever een mooie klassering haal in een mindere marathon. Mijn eerste wedstrijd is de Geuldalloop omdat ik vrij slecht herstel , al is het niet meer zo erg als vroeger (alles went). Jij zult wel weer in Maastricht lopen en ik wens je veel succes, zodat je de marathon gauw vergeten bent.
Loopgroetjes, Lou L.Maas@GRAT.UNIMAAS.NL
Verslag Mergelland Marathon 1999 Niels Moes.
Deze marathon wordt door de organisatie aangeprezen als de zwaarste van Nederland. Dit in verband met de te nemen heuvels. Op 12 september 1999 bleek dat de zwaarte van een marathon van meer factoren afhangt. Na Schoorl'99 (3:37), Rotterdam'99 (3:26) en de Eemmeerloop'99 (4:45), die ik eigenlijk zonder goed trainingsprogramma heb voorbereid, begon voor mij de voorbereiding voor de Mergelland marathon. Iedere dag trainde ik trouw volgens het schema van Greet. In de zomer merkte ik al het effect van de goede opbouw, van de intervallen, de wisseltempo-lopen en de verschillende typen duurlopen. Waar ik vroeger niet boven de 13 km/uur op een duurloop uitkwam (25 tot 30 km) kon ik ineens redelijk moeiteloos 14 tot zelfs 14.5 halen. De langere lopen (30+) kwamen op 13.8 uit. In de hittegolf van de zomer 1999 bleek ik helemaal in mijn element te komen. Ik genoot van die extreme temperaturen. Ik heb slechts één dag overgeslagen, omdat ik me toen niet goed voelde. Het resultaat was dat ik, voor de eerste keer, eens helemaal voorbereid aan de start verscheen. Enige weken voor de wedstrijd had ik met enkele familieleden het parcours verkend, en aantekeningen gemaakt van de grote klimpartijen en vooral de venijnige korte klimmetjes. De laatste twee weken heb ik het hele parcours ontelbare keren in gedachten doorlopen. Aanvankelijk was dit voor mij een oefenmarathon voor de Beremarathon op Terschelling, maar in de loop van de voorbereiding werd deze marathon steeds belangrijker voor mij, mede omdat Zuid-Limburg mijn geboorte- en jeugdstreek is. Toen het enige dagen voor de wedstrijd rond de dertig graden bleek te gaan worden besloot ik in verband hiermee én de zwaarte van het parcours in tempo I+ (12 km/uur, 25 minuten per km, eindtijd 3:30) te lopen en te kijken of het schip zou stranden. De tocht begon op de markt van Meersen (nadat we onthaald waren op een doedelzakconcert) met het kwik op 28 graden. Onderweg schoot het voor de grap maar even door naar 31. Vooraf werd gezegd dat na 15 km het aantal drinkposten werd verdubbeld. Bovendien had ik een bidon extran mee. De eerste klim, eigenlijk een vals plat van zo'n 10 km, liep ik samen met Loek die ik nog van de Eemmeerloop kende. Naderhand vertelde hij bij 25 km te zijn uitgestapt. Vijf km werden gedaan in 24'13", tien in 47, prima dus. Voor ik het door had was ik al in Ulestraten, zodat deze klim niet veel bleek voor te stellen, evenals de daling naar Valkenburg. De eerste 15 had ik dus cadeau gekregen. Toch heb ik hier al de eerste uitvallers gezien. Nu kwam de zware klim richting Margraten. Ik ging met een korte pas lekker makkelijk naar boven, en begon mij onderweg af te vragen hoe lang het zou gaan duren. Voor ik antwoord kon krijgen bleek de heuvel al genomen; dit kon ik dus ook in m'n zak steken. De halve zat er op, in, als ik mij goed herinner, 1:43. Nu begon de tweede helft. Na Margraten (27 km) begon ik mijn benen wat te voelen. Op ongeveer 30 km kreeg ik gezelschap van een Duitser met een gigantisch sexy broekje, die lekker in z'n blote bast liep. Vanaf de kant is daar heel wat commentaar op geweest! Och, de tijd gaat dan weer wat makkelijker voorbij! Tot de 35 hebben we samen gelopen. Daarna moest ik hem laten gaan (nadat ik plechtig had beloofd niet uit te stappen). Nou, daar was nog geen enkele reden voor. Het was weliswaar erg zwaar aan het worden, en het tempo zakte enigszins, maar echte problemen waren er niet. De afdaling naar het Geuldal, na Berg en Terblijt, werd snel gedaan. In het geuldal was het een stuk koeler door de vele bomen. Het laatste stukje door Rothem en langs de autoweg naar Meersen is dan nog even doorgaan en afzien, maar vanaf het bordje 42 km zette ik een eindsprint in en liep overgelukkig over de finish met een eindtijd van 3:36. De tweede helft was dus een stuk langzamer gegaan dan de eerste. Zo, deze marathon was achter de rug! Dacht ik! Na de finish werd ik ontzettend duizelig. Ik moest gaan zitten. Iedereen leek helemaal wit. Ik kon geen kleuren meer onderscheiden. Ik denk dat het een effect is van een tekort aan bloed in je hoofd, maar of dat waar is weet ik niet. Tot overmaat van ramp kwam een (overigens heel lieve en bezorgde) mevrouw van de organisatie met rijstevlaai en extran. Daar zou ik zeker van opknappen. Ik vond het zo lief van haar dat ik het aannam, maar mijn jongste zoon heeft van de vlaai genoten. Bovendien kon ik geen extran meer zien (de bomen van de markt in Meersen nu weten wat een dorstlesser is, maar verklap dit aan niemand!). Intussen hadden Jo Schoonbroodt en die aardige Duitser mij gevonden. Na wat ervaringen te hebben uitgewisseld wilde ik gaan douchen. Toch moest ik nog een kwartier wachten voor ik weer normaal kon lopen, waarna de problemen passé waren. Lof voor de organisatie. Voor zover ik kon zien was overal goed en met liefde voor gezorgd. Op de drinkposten waren altijd vriendelijke mensen, en ook de levende richtingwijzers hadden vaak een grapje (en bier) paraat. Bij de drinkposten werd mijn bidon snel weer gevuld. Het inschrijven verliep vlot en geanimeerd, en finish-vlaai was er in overvloed. Hoe kom je in hemelsnaam op het idee op hun benen tollende mensen vlaai te geven? Misschien moeten we deze loop wel de Limburgse vlaaien-marathon noemen. Tijdens zo'n tocht is het belangrijk veel te drinken. Ik schat onderweg zeven á negen liter water of extran te hebben verwerkt. Bij de posten bleef ik rustig staan om op m'n gemak te drinken, vier tot zes bekertjes. Bovendien twee liter via mijn bidon. Ook de vele tuinslangen hielpen verkoelen. Elke keer stond ik even stil om helemaal nat te worden, en met een vriendelijke lach en een welgemeend dank je wel weer verder te gaan. Vooral de kinderen vonden het prachtig. Eindelijk mogen ze eens met een waterslang op iemand spuiten. Onderweg waren er zoveel lieve mensen langs de weg. Ik genoot van al die gezichten, van de vaders en moeders die hun kroost vertellen wat een marathon wel is en hoe moe al die lopers zijn. Twee oude dametjes zaten langs de weg, en waren verrukt toen ik ze een brede lach schonk: "Och, dee kin nog lache, dat vin ich noe leuk". Dat zal ik nooit vergeten, en ik kreeg er weer een kilometer inspiratie bij. Bij elke kroeg waar mensen aan het bier zaten riep ik: "Wauw, a pilske" (en ik meende het echt), waarna steevast een schatersalvo volgde en hup, ik was weer een kilometer verder. Zo is er overal wel iets te beleven en te genieten, zelfs al je er finaal door heen zit. Dát soort dingen blijven je bij, en zijn voor mij veel belangrijker dan een super eindtijd. En laat ik ook die eerste slokken bier niet vergeten, zo'n uur na afloop, bij mijn supporters Wim, Jeroen en Irene, die mij op vele kruispunten onderweg hebben aangemoedigd.
Beste puffende MM lopers,Wat was dat zweten in het Limburgse. De mergelland marathon startte bij 28 graden, en tussendoor werd het voor de grap nog even 31 graden. De organisatie had het aantal drinkposten na 15km verdubbeld. Bovendien stonden onderweg vele lieve Limburgse mensen in alle uithoeken met tuinsproeiers, emmers water, extra sponsen, enz ons aan te moedigen. Ook hulde voor de organisatie. De weg werd overal goed aangegeven, de drinkposten waren betrouwbaar, de douches uitstekend (alleen een beetje laag). Ik zag vooraf op tegen de klimmen, klimmetjes en het dalen (nieuw voor mij) maar dat bleek, voor mij tenminste, niet het grootste probleem. De temperatuur zorgde voor een behoorlijke warmtestuwing, die het tempo flink drukte. Tot zo'n 30 km ging het gesmeerd, vlak 12 km/uur. Daarna had ik het gevoel dat het tempo naar beneden ging. Toch bleek ik bij de finish slechts 4 minuten te hebben ingeleverd, daar er 3:34 op de teller stond. Direct na de finish werd ik duizelig. Dit duurde zo'n 20 minuten. Dat verschijnsel kende ik niet. Die lieve vrouw van de organisatie liep bezorgd rond tussen al die uitblazers, en wilde ze maar rijstevlaai aansmeren. Mijn jongste zoon heeft daar dus heerlijk van genoten. Na drie kwartier was ik weer boven Jan, en heb kunnen genieten van die heerlijke vlaai. Het is mooie, zware en uitdagende loop voor mensen die niet zo nodig alleen maar aan pr-s willen sleutelen. Ik kan de mergelland marathon iedereen aanbevelen.
Niels C.C.M. Moes Delft University of Technology, Faculty of Industrial Design Engineering E-mail C.C.M.Moes@IO.TUDelft.nl
Nochmals vielen Dank fuer die Anmeldung beim Mergelland Marathon. Ich kann nur sagen, das es ein sehr schoener Lauf war.Die Zuschauer waren absolut super. Alle Teilnehmer waren sehr nett und hilfsbereit. Das Wetter war leider etwas zu warm fuer den "extreem zware tweede Mergelland Marathon" (aus dem Limburgs Dagblad), aber es gab ja ueberall Abkuehlung von den Zuschauern. Wenn Ihr im naechsten Jahr mehr Werbung auch in Aken machen wollt kann ich gerne helfen.
Bis bald schoene Gruesse Juergen Juergen.Tworek@post.rwth-aachen.de
Hoe was de Mergelland Marathon van1998? Ervaringen van een middenmoter
Na wat geruchten eindelijk in het voorjaar een berichtje in de krant dat in september Limburg weer een marathon zou krijgen. Tekenend voor de onderlinge verhoudingen in het Limburgse was de gelijktijdige plaatsing van een ingezonden brief, dat dit initiatief beslist op een mislukking zou uitdraaien en men nooit meer dan 25 deelnemers zou trekken. Reden voor mij om me onmiddellijk voor te nemen mee te doen, desnoods op mijn knieën. Met vrienden en collega’s van DSM had ik al een druk programma afgesproken met onder meer de Grizzly Run in Devon en de Marathon van Rotterdam in het voorjaar en de Cross du Mont Blanc en de Swiss Alpine Marathon in juli en augustus. Duidelijk dat er van een specifieke voorbereiding geen sprake kon zijn. De logistiek rond de wedstrijd maakte meteen al een goede indruk met een duidelijke bewegwijzering. Goed bewaakte kleedkamers en massage vooraf mogelijk! Veel oude bekenden en de nodige voorspellingen van de te verwachten eindtijden. De mijne onder de 3 en een half uur en dat terwijl ik er in Rotterdam al 3.35 nodig had. Beter optimistisch en in schoonheid sterven dan er al meteen van de start af niks van maken is het devies. De temperatuur is wat aan de lage kant, zeker voor de tijd van het jaar en er wordt regen verwacht; dus maar lekker stinkend de schouders en benen ingesmeerd. Aan de start nog even wat extra wachten op de vele na-inschrijvers, volgend jaar voor wat meer potloden zorgen en de deelnemers op tijd komen. Daarna gaat het loos en 200 mannen en vrouwen, de ingezonden brievenschrijver had toch ongelijk, zetten het op een lopen. De eerste 5 km van de twee rondjes in Meerssen gaan al in minder dan 24 minuten, dus te snel. Daarom maar even wat rustig aan en kennis maken met wat onbekenden. Bij de helling na Waterval staat de cameraman van TV8 een stel koeien te filmen. Hem maar even tot de orde geroepen, dat alleen mensen zo gek zijn om voor de lol 42 km te rennen. Het blijft perfect gaan alle 5 km in 24 minuten. Bij de afdalingen het voordeel van de bergtrainingen waardoor ontspannen een hoge snelheid gemaakt kan worden. In Valkenburg is het even worstelen op het Grendelplein tussen een paar auto’s door, die zich niet houden aan de aanwijzingen van de politie. Het is er gezellig druk met muziek. Nu komt de conditietest. De Daelhemmerberg, maar eens goed doortrekken en de pols boven de 160 laten komen. Ik passeer velen en stuit op de grote stimulator van het Bergloopcircuit Con 0. die kennelijk te goed vakantie heeft gevierd. Overal langs de kant enthousiaste toeschouwers. Het is wel plezierig als je veel mensen kent, want dan blijf je aardig bij de les. Het stuk naar Mar graten valt tegen en ik kan met moeite het goede tempo vasthouden. Gelukkig heb ik een goede haas die er in Margraten uitstapt, hij trainde voor Berlijn. Het plateau wordt gemakkelijk genomen en in Berg zit ik nog steeds een 4 minuten onder schema. De snelle afdaling van de Brakkeberg doet nu toch wel zeer en de spieren beginnen te protesteren. Mijn armen worden koud en gaan zeer doen, een teken dat ik toch weer te weinig gedronken heb. Het tempo zakt en de marge dreigt weg te vallen. Nog maar even een colaatje en zien waar het schip strandt. Bij 41 km nog iets minder dan 5 minuten over voor de laatste km, die bij de finish in een p.r.tijd van 3 minuten blijkt afgelegd te zijn. Toch maar eens goed nameten volgend jaar. 3 uur 27 min 56 sec. Ook met die missende 300 meter erbij zou het onder 3.30 gebleven zijn. Niet slecht voor een minder voorbereide 60-plusser, al zeg ik het zelf.
Complimenten voor de goede verzorging, de signaleurs, de parcoursbewaking, het mooie parcours en de vlaai aan de finish. Wordt herhaald. Jammer was het dat de langzamere lopers in de koude regen hun laatste kilometers moesten afleggen, maar daar hadden de organisatoren geen zeggenschap over.
De middenmoter Rien A.